سلام به شما همراه وفاداری که به اینجا سر میزنی
خوشحالم که فراموشم نکردی و بسیار ممنون که نوشته ام رو میخونی
دو سال و دو ماه از آخرین نوشته میگذره . نمیتونم گزارش خاصی از این دوران بنویسم. قاعدتا روزهای خوش داشتم و روزهای سخت و پرچالش. هفته گذشته اولین هفته بازگشت به کار بعد از سه هفته مرخصی کرونا بود و هر روز تا 7.5 -8 شب سر کار بودم. از خدا پنهون نیست از شما چه پنهون، کارکردن رو دوست دارم، تموم شدن کارهای اینور سال رو دوست دارم، سال جدید رو سبکبار شروع کردن، دوست دارم. در خصوص کرونا هم که خانوادگی درگیر شدیم و خدا رو شکر همه خوب شدیم. سخت گذشت ولی گذشت.
احساس میکنم ذهنم مثل قبل پویا نیست، انگار کند ذهن شده باشم. امسال مثل هر سال که آخر سال دنبال افزایش بهره وری کل سال در یک ماه هستم، نبودم. انگار با افزایش سن فهمیده ام که برنامه های فشرده کوتاه مدت، نتایج کوتاه مدت دارند، مثل تمام رژیمهای سه ماهه که ظرف یکی دو ماه بعدشان نابود شد. مثل تمام برنامه ریزیهای سفت و سخت مالی که بیش از یک ماه دوام نیاورد. در 35 سالگی فهمیده ام آنچه من را ، شخصیتم را، دستاوردهایم را و زندگی ام را می سازد، برنامه های هیجانی و تصمیمات ایده آل نیستند، بلکه تغییرات کوچک مستمر و طولانی مدت است . چیزهایی که انجام دادنشان بار اضافه ای به لحاظ زمانی و روانی نباشد، آسان و خواستنی باشد، مثبت و در راستای هدف باشد. شاید زمانی باور نداشتم که روزی 7 دقیقه ورزش کردن اثر داشته باشد، یک سری اپلیکیشن هایی هست به اسم 7MINUTES که ورزشهای هفت دقیقه ای هستند. بعد از 20 روز انجام دادنشان تغییر سایز و افزایش آمادگی جسمانی را به وضوح حس کردم. در حالیکه ماهها به خاطر اینکه یک ساعت در روز حتی به عنوان یک روز در هفته زمان خالی ندارم که ورزش آنلاین استادم را انجام دهم در حال غر زدن و ناامیدی بودم. ورزش یک ساعته و دو الی سه بار در هفته ایده آل من است، اما با توجه به شرایط زندگی ام شدنی نیست، برنامه 7 دقیقه ای ایده آل نیست، اما شدنی است و از هیچ کاری نکردن بهتر است.
یک جورهایی پذیرفته ام قانع باشم. انتظار نتایج شگرف نداشته باشم. آهسته و پیوسته پیش بروم. سختی این نوع برنامه ریزی ها ، متعهد ماندن در دراز مدت است . برای آن بخش هم باید فکری کنم.
